Yusef Komunyakaa (ur. 1947 w Luizjanie) jest autorem blisko dwudziestu tomów poetyckich, w tym wyróżnionego Nagrodą Pulitzera Neon Vernacular (1993), w którym doceniono nowatorskie podejście do afroamerykańskiej kultury i tradycji. Ostatnio opublikował Everyday Mojo Songs of the Earth: New and Selected Poems (2021). Jego pisma prozą zebrane zostały w książce Blue Notes: Essays, Interviews & Commentaries (2000). Ogłosił także kilka dramatów poetyckich, pisał libretta do oper, współpracował z plastykami i muzykami jazzowymi, był koedytorem trzytomowej The Jazz Poetry Anthology (1991). Wykładał na wielu uczelniach amerykańskich, ostatnio na New York University.
Poezja Komunyaki zmysłowa, oddziałująca na wyobraźnię surrealnymi obrazami, niepokojąca zmianami tempa jest organicznie związana z jazzem i bluesem. Nie tylko pisze on o wielkich jazzmanach, ale wyposaża swoje wiersze w swingujące, synkopowe rytmy, pulsują one podskórną energią i tętnem właściwym jedynie czarnej muzyce. Jest to przy tym poezja wyraźnie autobiograficzna. Czy opowiada o dzieciństwie na Południu, czy traktuje o położeniu Afroamerykanów, czy wstrząsająco pokazuje koszmar wojny w Wietnamie, gdzie poeta był korespondentem wojennym uzmysławia uniwersalny wymiar ludzkiego doświadczenia.
Dla polskiego czytelnika interesujące mogą być w tej poezji liczne polonica. Komunyakaa wielokrotnie odwiedzał nasz kraj poetyckie świadectwo zyskały dzięki temu zarówno Panorama Racławicka, jak i rzeźby Hasiora, upamiętnieni zostali pomordowani profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz anonimowe ofiary Holokaustu.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
