Publikacja stanowi próbę rekonstrukcji i analizy koncepcji struktur ponadpaństwowych we francuskiej myśli polityczno-prawnej w okresie od Oświecenia do czasów współczesnych. Autor stawia tezę, że kluczowe nowożytne koncepcje zastępowania bądź ograniczania suwerenności państwowej na rzecz struktur władztwa ponadpaństwowego i ponadnarodowego wywodzą się przede wszystkim z Oświecenia i rewolucji 1789 roku. Odwołując się do bogatej literatury przedmiotu, dowodzi, że we Francji, tradycyjnie kojarzonej z etatyzmem i afirmacją suwerenności narodowej, funkcjonuje bogactwo nurtów skrajnie odmiennych. Kraj ten bowiem można uznać za swoisty matecznik idei uniwersalizmu rewolucyjnego, z którego czerpią bezpośrednio bądź pośrednio liczni radykałowie bez względu na narodowość.
