Kiedy norwescy wikingowie po raz pierwszy najechali wybrzeża europejskie w VIII wieku, dowodzili nimi przedstawiciele średniej warstwy znani jako hersirowie. W tym czasie byli to zwykle niezależni właściciele ziemscy lub miejscowi wodzowie dysponujący lepszym rynsztunkiem od swych podwładnych. Do końca X wieku niezależność hersirów została zlikwidowana i stali się oni lokalnymi przedstawicielami królów Norwegii. Niniejsza praca poświęcona została tym brutalnym, mobilnym wojownikom i dokonuje analizy ich rozwiązań taktycznych oraz psychologii w czasie działań wojennych, rozwiewając pogląd na wojownika wikińskiego jako maszyny do zabijania.
