Lew Karsawin (18821952) to jeden z najwybitniejszych filozofów i metafizyków rosyjskich Srebrnego Wieku. Po rewolucji bolszewickiej wywieziony z Rosji sowieckiej na tzw. statku filozofów, znalazł schronienie na Litwie. Po aneksji Litwy przez ZSRR, pozbawiony możliwości pracy na uniwersytecie, oskarżony o zdradę, został zagłodzony w stalinowskim łagrze. Poemat o śmierci uważany jest za dzieło wielkiej rangi, nie tylko jako utwór filozoficzny, ale także jako literacki esej. Stawiany jest obok innego dzieła Karsawina Noctes Petropolitanes. Tekst napisany osobniczym idiolektem, jest przykładem realizacji eseistyki Srebrnego Wieku, samo dzieło zaś dopełnieniem rozważań na temat śmierci, jakie czynili współcześni Karsawinowi Mikołaj Bierdiajew, Wasilij Rozanow, Władimir Sołowjow czy Lew Szestow.
