Praca ma na celu przybliżenie różnych aspektów życia żydowskich mieszkańców Krakowa w latach międzywojnia, co w konsekwencji być może przyczyni się do zrozumienia problemów, z jakimi się oni borykali zrozumienia, którego wielokrotnie brakowało już w okresie międzywojennym. Polacy i Żydzi mieszkali co prawda w tych samych dzielnicach, przy tych samych ulicach i bardzo często nawet w tych samych domach, ale ich kontakty nie były jednak zbyt częste i sprowadzały się zazwyczaj do sfery edukacyjnej i ekonomicznej. Żydzi bardzo rzadko odwiedzali chrześcijańskie (polskie) domy, a jeszcze rzadziej, jak można wnioskować z lektury literatury pamiętnikarskiej, przyjmowali Polaków u siebie. Wielu Żydów, zwłaszcza z uboższych sfer ortodoksyjnych, nie znało języka polskiego lub znało go bardzo słabo, jednocześnie liczba Polaków znających jidysz była znikoma. W rezultacie różnice religijne, obyczajowe i językowe powodowały, że obie społeczności żyły nie tyle razem, ile obok siebie.
