Nie trzeba głośno mówić w.2024

Powieść niniejsza jest, chronologicznie, dalszym ciągiem "Drogi donikąd".

To znaczy, przedłużeniem jej w czasie, ale tylko częściowo w tym samym terenie.

Niektóre osoby z tamtej powieści grają w tej główną rolę; o innych nieraz się

wspomina.

Akcja powieści toczy się na tle zdarzeń historycznych, ściślej:

pewnych fragmentów minionej wojny, i jest z nimi związana. Przedstawienie tych zdarzeń w powieści nie ma na celu narzucania czytelnikowi jakiejkolwiek tezy, bądź podejmowania polemiki politycznej. Jest wyłącznie próbą opisania tego co było.

Zastosowałem metodę wprowadzania postaci powieściowych w bezpośrednie

zetknięcie nie tylko z autentycznymi wypadkami, ale też z autentycznymi ludźmi działającymi w tamtym czasie. Odbiega to, rzecz zrozumiała, od formy klasycznej powieści. Nie wydaje mi się jednak, aby konwencja ograniczająca w tym względzie swobodę autorską była słuszna. Jestem zwolennikiem w twórczości literackiej swobody nieograniczonej. Dziś zwłaszcza, gdy próby obalenia krępujących twórczość kategorii prowadzą do licznych eksperymentów, nieraz daleko idących, jak np. tworzenie z powieści antypowieści itp. surowe przestrzeganie podziału na

tzw.: fiction i non-fiction wydaje mi się anachronizmem. Nie chcę przez to powiedzieć, że jestem przeciwnikiem utartych konwencji. Chcę tylko uprzedzić

czytelnika, że moja powieść tych konwencji nie przestrzega.