Zarządzanie wartością dodaną dla interesariuszy...
Monografia składa się z pięciu rozdziałów. Rozdział pierwszy ma charakter teoretyczny i wprowadza w zagadnienia związane z teorią interesariuszy z jednej strony, zaś z drugiej, łączy tę teorię z teorią wartości, co pozwala na zdefiniowanie wartości dodanej z perspektywy interesariuszy oraz procesu zarządzania wartością dodaną dla interesariuszy.
Rozdział drugi zawiera dotychczasowy dorobek teoretyczny w zakresie kształtowania ekosystemu innowacji. Charakterystyka ekosystemu innowacji uczelni w Polsce pozwoliła odpowiednio umiejscowić w nim SC jednostek naukowych. Rozdział kończy charakterystyka uwarunkowań zarządzania S.C.
W kolejnym rozdziale ujęto metodyczne aspekty zarządzania SC uczelni w Polsce. Opisano miary efektywności SC. Przegląd literatury, którego efekty przedstawiono w pierwszych dwóch rozdziałach, pozwolił na połączenie teorii interesariuszy z teorią wartości i zastosowanie tego połączenia teoretycznego w środowisku uczelnianych SC. Dzięki temu powstał teoretyczny model zarządzania wartością dodaną dla interesariuszy SC.
Rozdział czwarty empiryczny składa się z trzech kluczowych części. Po pierwsze, prezentuje charakterystykę SC uczelni funkcjonujących w Polsce, sporządzoną na podstawie badań wtórnych. Po drugie, przedstawia wyniki przeprowadzonych badań jakościowych w ramach analizy studiów przypadku. Po trzecie, zawiera wyniki badań ankietowych przeprowadzonych wśród kadry zarządzającej SC w Polsce. Zwieńczeniem rozdziału czwartego jest zestawienie wyników badań jakościowych i ilościowych.
Na podstawie zgromadzonych danych w rozdziale piątym zaprezentowano model zarządzania wartością dodaną dla interesariuszy SC jednostek naukowych. Ponadto zaproponowano rekomendacje dla kadry zarządzającej SC uczelni oraz przedstawiono ograniczenia i użyteczność przeprowadzonych badań.
Monografia kierowana jest do wszystkich badaczy zainteresowanych problematyką SC jednostek naukowych i procesem komercjalizacji (w szczególności pośredniej), naukowców pełniących funkcje władz uczelni odpowiedzialnych za tworzenie SC, ale również praktyków przedsiębiorców zainteresowanych współpracą z uczelnią i przedstawicieli instytucji publicznych zajmujących się rozwojem innowacyjności w regionie.
Ze wstępu