Myszy mi zjadły popiele

Ze słowa wstępnego autorstwa Krzysztofa Rudowskiego:

Myszy mi zjadły popiele to zaskakujący zbiór krótkich form poetyckich. Właściwie bardzo krótkich; tak krótkich, że po przeczytaniu zaledwie kilku z nich ogarnia nas zdumienie, iż w tak małej objętości znajdujemy tak wiele treści.

()

Czy można w jakiś sposób zakwalifikować te krótkie formy poetyckie? Mimo iż skłaniałbym się nazwać je aforyzmami, autorka trzyma się w swoich utworach pięciowersowej formy jak w limeryku, choć ze wszystkich elementów charakteryzujących limeryk, poza liczbą wersów, pozostaje tu właściwie tylko jeden, za to bardzo istotny absurdalny dowcip słowny, który jest naprawdę najwyższych lotów.

() zbiór tekstów Agnieszki Smugłej jest autonomiczny i tak szczególny, że wystarczy jeden wiersz, by rozpoznać, kto jest jego autorką. Autorką, której miniatury poetyckie wielokrotnie trafiały na fasadę budynku w ramach oryginalnej inicjatywy trwającej od ponad dwudziestu lat Wiersze na murach. Z jakiegoś powodu to właśnie jej utwory wyświetlano bardzo często na ścianie szacownej krakowskiej kamienicy. I nie mam wątpliwości, że zatrzymywały każdego, kto w porze wieczornej i nocnej szedł ulicą Bracką.